ادامه سخنرانی در انجمن خیرین مدرسه ساز ۱۳۸۹
اينجانب از مديران
مملكت سؤال مي‌كنم ، چرا ما را در وضعي قرار داده‌ايد كه براي استفاده از
حقوق بسيار طبيعي خود نظير بهره‌برداري از انرژي هسته‌اي ، با تحريم
بين‌المللي مواجه شويم .
آيا كشورهاي كره جنوبي ، مالزي ، تركيه ، چين ، هندوستان و ... براي پيشرفت و آباداني خود با مشكلات بين‌المللي مواجه شده‌اند ؟
اين مملكت با توجّه به فرهنگ چند هزار ساله ، انسانهايي فهيم و تحصيل كرده ،
منابع طبيعي سرشار و وضعيت طبيعي بسيار مناسب ، استعداد آن را دارد كه به
يكي از پيشرفته‌ترين ، مرفه‌ترين و شادترين ممالك دنيا بدل شود ، و به
راستي حق آن را داريم كه بهشت نقد را در اين جهان تجربه كنيم .
در صورتي‌كه ايراني به جايگاهي كه لايق آن است برسد ، و نيازمندان به
توانگران تبديل شوند ، ديگر نيازي به آن نيست كه عدّه‌اي از سر خيرخواهي ،
براي طبقة ضعيف مدرسه بسازند .
شنيده‌ايد كه يكي از رهبران مملكت ازدياد زاد و ولد را توصيه كرده است . و
حتماً حكايت آن پدر بي‌مسئوليت را شنيده‌ايد كه با داشتن چند فرزند قد و
نيم قد بيكار و معتاد و افسرده و فقير در آرزوي فرزند بيشتر نذر و نياز
مي‌كرد و ندا آمد كه آنچه زائيده‌اي درست بزرگ كن بيشترش پيش‌كش .
در پايان ، اين سؤال پيش مي‌آيد كه به عنوان راهكار موقت ، امروزه چاره چيست ؟
امروز كه دولت حتّي با استانداردهاي درجه 2 و 3 كشورهاي پيشرفته ، قادر به
تأمين امكانات تحصيل براي فرزندان اين مملكت نيست ، چاره چيست ؟
قطعاً غيرت و همت و وجدان ما ايرانيان ايجاب مي‌كند كه گرسنه بخوابيم و
ژنده بپوشيم امّا فرزندان اين مرز و بوم را به مدرسه بفرستيم .