ارزش موادّ خام
در همۀ مکاتب اقتصادی این اشتباه بزرگ وجود دارد که قیمت موادّ کانی موجود در دل طبیعت را ناچیز منظور کرده‌اند . هر کشور،ارزشِ ذاتیِ منابع طبیعی و موادّ کانی موجود در معادن خود را که به مصارف صنعتی می‌رساند ناچیز محسوب می‌کند تا محصولاتشان در عرصۀ جهانی ارزان و قابل رقابت باشد . این خطای عظیم ، صدمات جبران‌ناپذیری به زمین و محیط زیست وارد می‌کند . تا کشورهایِ مستقل و مرزهایی به شکل کنونی وجود داشته باشند ، این خطا قابلِ اصلاح نیست . زیرا هر کشوری سعی می‌کند که در بازار اقتصاد جهانی محصولات صنعتی خود را ارزان‌تر از دیگران عرضه کند . در حقیقت قیمت محصولات صنعتی برابر است با کلّ هزینه‌های دستمزدِ تولید آن محصولات به اضافۀ سود . در حالی‌که ارزشِ ذاتی موادّ اوّلیه که از دلِ معادن و منابع بیرون کشیده می‌شود باید بسیار زیاد منظور شود مشروط به آن‌که این وجوه در جهت جبرانِ خساراتِ زیست محیطی و تعالی کلّ بشرِ زمینی مصرف شود .
قیمت ذاتیِ موادّی که از منابع و معادن زمین استخراج می‌شوند باید به قیمت معقول ، درصورت نیاز تا دهها برابرِ قیمت‌های امروزین- با عنوان سهم کرۀ زمین از تولید- محاسبه و دریافت شود و در جهت جبران خساراتِ زیست محیطی و کم کردن فاصلۀ طبقاتی و توسعۀ نقاط توسعه نیافته در همۀ نقاط عالم به کار گرفته شود .
عبارات فوق را در یک جمله می‌توان خلاصه کرد ، بشر تا امروز به مفت‌خوری از زمین ادامه داده و این مفت‌خوری را آن‌چنان امری بدیهی و درست اِنگاشته که امروز از شنیدن این عبارتِ « مفت‌خوری » ، به خشم می‌آید .
وقتی می‌گوئیم معادن و منابع زمین دارای ارزشِ ذاتی است ، منظور این است که باید ارزش این منابع و معادن و قدر آن‌ها را بدانیم . اگر می‌گوئیم هر بشکه نفت خام که در دل زمین است فی‌نفسه مثلاً بشکه‌ای پانصد دلار می‌ارزد منظور این نیست که ملّتی را یا گروهی را به یک چشم به هم زدن ثروتمندترین کشور کنیم . من جای جای گفته‌ام که این منابع و مخازن به همۀ انسان‌هایِ زمین به صورت برابر و مشاع تعلّق دارد و علاوه بر آن گفته‌ام که زمین- کرۀ زمین ، طبیعت ، محیط زیستِ زمین - فروشنده و واگذارندۀ اصلی این منابع است . ما باید حقِّ زمین و محیط زیست را پرداخت کنیم .