سخنرانی در انجمن خیرین مدرسه ساز ۱۳۸۹
حضار محترم سلام عرض مي‌كنم
خواهش مي‌كنم در مورد عرايض من زود قضاوت نكنيد .
جايگاهي كه در اين لحظه من در آن قرار گرفته‌ام ، جايگاه مقدسي است . اينجانب عرصة سخن‌هاي زيبا و هنرمندانه را به ديگران واگذار مي‌كنم زيرا كه از اين هنر بي‌بهره‌ام و مطالبي را بسيار بي‌پرده ، و فقط وفقط بر اساس احساس مسئوليت خواهم گفت .
قبل از هرچيز عرض مي‌كنم كه امروزه ، سرنوشت 70 ميليون ايراني ، به دست عدّه‌اي سخن‌ور رقم زده مي‌شود . علي‌رغم اين همه فلاكت و بدبختي ، بي‌كاري ، اعتياد ، افسردگي جوانان ، دزدي ، دروغ و ريا و نيرنگ ، فساد اخلاقي و ضعف فرهنگي و اخلاقي ، 24 ساعته راديو و تلويزيون‌ها و ديگر رسانه‌هاي گروهي ، كه همگي دولتي هستند ، چنين وانمود مي‌كنند كه مملكتي پيشرفته و پيشرو داريم .
من از يكايك شما خواهش مي‌كنم كه به وضعيت فرهنگي ، هنري ، اخلاقي ، اقتصادي ، رفاهي و اجتماعي كشورهايي درجه 2 و 3 ، نظير تركيه ، امارات ، كره جنوبي و مالزي نگاه كنيد و مملكت ما را با اين ممالك مقايسه كنيد .
اين سؤال پيش مي‌آيد كه ايراني ، كه ادّعا مي‌شود باهوش ، زيرك و خردمند است ، چه شده كه از اين كشورها بسيار عقب افتاده‌تر شده است ؟
در دو دهه گذشته در پشت ادّعاهاي عوام فريبانه رسانه‌هاي دولتي ، دائماً بوي يأس و نااميدي و جنگ و تحريم بين‌المللي به مشام رسيده است . در اين سال‌ها هيچگاه آينده‌اي اطمينان بخش پيشرو نداشته‌ايم ، تا هريك از ما بتوانيم برنامه‌اي ده ، پانزده ساله براي سازندگي زندگي خود طراحي كنيم .
چرا ما آلت دست توطئه‌هاي بين‌المللي هستيم ؟
چرا سهم ديگران از زندگي نشاط و شادي و سهم ما افسردگي ، عصبيت و ناراحتي است ؟
چرا حقوق كارگر اروپائي ماهانه 2.5 ميليون تومان و حقوق كارگر ايراني ماهيانه به طور متوسط 150 الي 200 هزار تومان است .